ਅੰਮੂ
ਕਦੇ ਲੱਗਦਾ ਤੁੰ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਐਂ
ਮੇਰੀ ਅੰਮੀ ਐਂ
ਕਦੀ ਲੱਗਦੈ
ਤੂੰ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਅੰਮੂ ਐਂ
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਮੈਂ ਵੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ
ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਬਾਲ
ਤੇਰੇ ਮੁਸਕਾਉਂਦੇ ਹੋਠਾਂ ਚੋਂ ਲੱਭਦਾਂ
ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਚਮਕ
ਤੈਨੂੰ ਸੋਚਾਂ ਵਿਚ ਡੁੱਬੇ ਦੇਖ
ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਵੀ ਗੋਤੇ ਖਾਣ ਲੱਗਦੈ

ਜਿਸਮ ਉਤਾਰ ਕੇ
ਕਿਰਨਾਂ ਦੀ ਕਿੱਲੀ ‘ਤੇ
ਟੰਗ ਦੇਈਏ
ਬੱਦਲਾਂ ਚੋਂ ਬੁੱਕ ਭਰ
ਇਕ ਦੂਜੇ ਤੇ ਛਿੜਕੀਏ
ਗੁਲਾਬਾਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ
ਸਾਹਾਂ ਵਿਚ ਭਰੀਏ
ਤਿਤਲੀਆਂ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਰੰਗ
ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੀ ਰੂਹ ਰੰਗੀਏ
ਅਦ੍ਰਿਸ਼ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ
ਇਕਮਿਕ ਹੋ ਜਾਈਏ

ਸ਼ਾਮ ਢਲੇ
ਆਪੋ-ਆਪਣਾ
ਜਿਸਮ ਪਹਿਨੀਏ
ਚੰਨ ਚੜ੍ਹੇ
ਲੋਕਾਈ ਸੌਂ ਜਾਵੇ
ਚੱਲ ਵਾਪਸ ਧਰਤੀ ‘ਤੇ ਚੱਲੀਏ
ਸੁੱਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਵਿਚਾਲੇ
ਜਾਗਦੇ ਤਲਾਅ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ
ਚਾਨਣੀ ‘ਚ ਨਹਾਈਏ
ਆ, ਸਮੇਂ ਦਾ ਚੱਕਰ
ਹੱਥ ਵਿਚ ਫੜੀਏ
ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਇਕ ਨਵੀਂ ‘ਘੜੀ’ ਘੜੀਏ

ਖਾਬ ਤੋਂ ਹਕੀਕਤ ਤੱਕ
ਆਉਣ ਲਈ
ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਤੇਰੇ ਤੱਕ
ਪਲਕਾਂ ਨੂੰ ਤੁਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ
ਬੱਸ ਇਕ ਕਦਮ
ਕਿੰਨਾ ਸੌਖਾ ਹੈ
ਸਦਾ ਤੇਰੇ ਅੰਗ-ਸੰਗ ਰਹਿਣਾ

ਤੇਰੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾਂ
ਤਾਂ ਸੋਚ ਕਾਵਿਮਈ ਹੁੰਦੀ
ਤੈਨੂੰ ਦੇਖਦਾਂ ਤਾਂ
ਤੂੰ ਜਿਊਂਦੀ ਜਾਗਦੀ ਕਵਿਤਾ ਲਗਦੀ
ਤੈਨੂੰ ਜਿਉਂਦਾ ਤਾਂ
ਮੈਂ ਖ਼ੁਦ ਇਕ ਗੀਤ ਬਣ ਜਾਂਦਾਂ
ਬੱਸ ਏਨੀ ਹੈ ਮੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਕਹਾਣੀ

-ਦੀਪ ਜਗਦੀਪ ਸਿੰਘ